بازاریابی سیاسی

بازاریابی سیاسی نقطه شروعی است برای تحلیل بازار سیاسی. بازاریابی سیاسی، بازاریابی نظرات و دیدگاه هایی است در مورد موضوعات سیاسی؛ عمومی یا کاندیدا های خاص. به طور کلی بازاریابی سیاسی برای تاثیر گذاری بر روی آراء افراد در انتخابات به وجود آمده است.

در بازاریابی سیاسی نیز از تکنیک هایی مشابه تکنیک های محصول مانند تبلیغات پولی، پست مستقیم و تبلیغات استفاده می شود.

مبارز سیاسی شبیه توسعه محصول و فرآیند عرضه در جهان مسئولیت هایی دارد و می تواند در روشی مشابه مدیریت و توصیف شود. رید ادعا می کند، مشکل انتخاب شدن ضرورتا یک مشکل بازاریابی می باشد.

بازارها در سیاست از افرادی با منافع و تمایلات مشترک برای متعهد شدن در معامله تشکیل می شود. رأی گیری یک تأییدیه اجتماعی قوی متقابل در مورد انتخاب گران می باشد. تنها بازاریابی سیاسی هوشمند است که می تواند موجبات بیشینه سازی منافع بالقوه رأی دهندگان و نامزدهای انتخابی را فراهم کند. به کارگیری فنون بازاریابی در رقابت های سیاسی می تواند متضمن این باشد که برنامه ریزی های رقابتی، نظام مند، اثربخش و رأی دهنده گرا صورت گرفته است.  بازاریابی سیاسی می تواند با ارتقاء اثربخشی در استفاده از منابع محدود و با ارائه اطلاعاتی ارزشمند به نامزد و رأی دهندگان، مسئولیت پذیری را در فرآیند سیاستمداری بهبود و توسعه دهد. بازاریابی سیاسی از ارتباطی پویا با اعضا گروه های سیاسی، منافع محتمل سرمایه گذاری و انسانی که در رأس آن ها رأی گیری قرار دارند، برخوردار می باشد.

شاید برای خیلی از ماها این سوال پیش آید؛ آیا متخصصان بازاریابی می توانند به موفقیت سیاست مداران در انتخابات کمک نمایند؟

سیاست مداران همیشه مورد ارزیابی قرار می گیرند و به دنبال بازاریابی هستند. آنها کودکان فقیر را می بوسند، در میهمانی های عمومی و مردمی حاضر می شوند و از موسسات تبلیغاتی برای کسب و بهبود وجهه خود کمک می گیرند. امروزه بازاریاب های سیاسی به نامزدها پیشنهاد می کنند که چه لباسی بپوشند، در چه مکان هایی سخنرانی کنند، در مورد چه چیزهایی صحبت کنند در مورد چه چیزهایی صحبت نکنند، با چه کسانی دیده شوند و غیره. با هر حرکتی نامزدها زیر ذره بین قرار می گیرند، درست مانند بسته بندی محصولات یا ویترین مغازه ها و فروشگاه ها. اما چگونه می توان از این موضوع جلوگیری یا پرهیز کرد، اما در یک نظام دموکراتیک که حزب های سیاسی مختلف در آن فعالیت می کنند، هر حزبی کارهایی می کند و عواملی وجود دارند که اثرات این کارها را خنثی می کنند. اما نگرانی اصلی این است که معمولا در انتخابات، حزبی برنده می شود که پول بیشتری خرج می کند؛ نه حزب با صلاحیت.