امروزه، سازمان ها برای حیات و پویایی خود ناگزیر هستند که با شرایط جدید سازگار شوند. بدون شک تحقق این مهم مستلزم بهره گیری از عواملی مثل ابتکار و نوآوری در سازمان و استفاده از فناوری های نوینی مثل فناوری اطلاعات است. در حقیقت، نوآوری پاسخی است که سازمان ها در مقابل تغییر و تحولات بازار ارائه می دهند تا در عرصه رقابت با دیگر شرکت ها، بقا و رشد آن ها را تضمین نماید. استفاده از اینترنت یکی از نوآوری هایی است که در دنیای پرتلاطم و نامطمئن امروز می تواند برای سازمان ها کارا و اثربخش باشد. همچنین اینترنت به عنوان بستری مهم و حیاتی، هزینه های جمع آوری اطلاعات و دسترسی به مشتریان را کاهش داده و تعامل شرکت ها با زنجیره ای از تأمین کنندگان و مشتریان خود را ساده تر نموده است و آن ها را قادر ساخته تا تعاملات را به شکل الکترونیکی انجام دهند. امروزه این شکل از تجارت توجه بسیاری از کارشناسان حوزه های بازار و کسب و کار را به خود جلب کرده و فرصت های بسیار مهمی را برای شرکت ها فراهم کرده که می توانند کیفیت، چابکی و دسترسی سریع به مشتریان را افزایش داده و از این طریق سهم بازار خود را افزایش دهند. همچنین تجارت الکترونیک سبب جهانی شدن هر چه بیشتر تجارت ها، برداشته شدن محدودیت های زمانی و مکانی، ایجاد اشتغال، گسترش پوشش بازار، ارتقای بهره وری، کاهش چشمگیر هزینه های معاملاتی، افزایش درصد فروش شده است. لذا شرکت ها جهت تسهیل پذیرش موفقیت آمیز فناوری تجارت الکترونیک باید عوامل و الگوهایی را در نظر بگیرند. چرا که تجارت الکترونیک نه تنها فرصتی گرانبها برای شرکت ها است بلکه چالشی جدی هم برای آن ها به شمار می آید و نیازمند اعمال تغییراتی در زیرساخت ها، برنامه ریزی های استراتژیک و ساختار سازمان است. با این حال مهم ترین عواملی که شرکت ها برای پذیرش تجارت الکترونیک باید در نظر بگیرند، عوامل درون سازمانی (برنامه ریزی دقیق و متناسب با محیط تجاری سازمان، هدف گذای مناسب، یکپارچگی فرآیند تجاری با استراتژی شرکت)، عوامل حمایتی (سرمایه گذاری مناسب، حمایت و پشتیبانی مدیریت ارشد)، عوامل زمینه ای (نوع تکنولوژی به کار رفته در شرکت، میزان آشفتگی فرآیند تجاری شرکت، میزان تغییر پذیری تقاضا)، عوامل محیطی (حمایت های دولتی از جمله وضع قوانین حمایتی، استفاده از مشوق ها و ...، نگرانی های امنیت و محک زنی رقبا) و در نهایت عوامل تکنولوژیکی (بهره گیری از گستره ای از فناوری های اطلاعاتی و ارتباطی، قابلیت های فنی و دانشی تیم پروژه و یکپارچگی کانال های انتقال اطلاعات) می باشد.
